KALDIRIM SERÇESİ

EDİTH PİAF'IN YAŞAM ÖYKÜSÜ AGORA KİTAPÇILIĞI'NDAN ÇIKTI.

Edith görünürde yoktu. Salonda, piyanonun başına oturup ellerini tuşlara koymuştu, kimseyi şaşırtmıyordu bu. Tek parmakla,”Ay Işığında”yı çalıyordu; hoşuna gidiyor, seviyordu bunu.

“Yat artık.”

“Hayır! Çok güzel, gördüğüm şeyler.”Hepsinin soluğu kesildi; mucizeyi bekliyor, inanıyorlardı ona. Şimdi inanacakları cesaretleri kalmamıştı.Büyükanne titredi.

“ Güzel olan ne elmasım?”

“Şu!”

“Görüyor musun?”

Görüyordu. İlk gördüğü şey de, piyanonun tuşlarıydı.

Simone Berteaut’ nun yazdığı ve 1969’da basılan ‘Piaf’ Türkiye’de ilk kez 1975’te “Edith Piaf – Kaldırım Serçesi” adıyla E Yayınları’ndan çıkmıştı. Aydın Emeç’in çevirdiği kitap, 32 yıl sonra aynı adla Agora Kitaplığı’nca ikinci kez yayımlandı.“La vie en Rose” , “Padam Padam” gibi dokunaklı parçaları yüreklerimize işleyen bir sesle söyleyen Fransa’nın ulusal simgesi Edith Piaf 19 Aralık 1915’te Paris’te dünyaya gelir. Kısa bir süre sonra annesi, onu genelev işleten babaannesine bırakarak terk eder. Dört yaşında menenjit geçirip 3 yıl kör yaşadıktan sonra mucizevî şekilde gözleri açılır. Gözleri artık gördüğüne göre- minik kız bir yıl daha babaannesiyle genelevde yaşar – oradan çıkmalıdır. Böylece “küçük saf ruh”Edith, babasıyla birlikte kaldırıma atılır. Dokuz yaşında şarkı söylemeye başlar. Sokaklarda akrobatlık yapmayı düşünmüştür. Ama şarkı söyleyişini gördükten sonra karar verir:”Bu kızın her şeyi gırtlağında, ellerinde iş yok!”

“Öylesine güçlü söylerdi ki, kornalara rağmen sesi sokağın gürültülerini bastırırdı. Bak Momone derdi bana, şimdi şarkıya başlıyorum, altıncı ve yedinci katların pencereleri, hatta Eiffel kulesinin tepesi bile açılacak. Bakıyordum, görüyordum doğru söylediğini, bize atılan paralar sanki gökyüzünden düşüyordu.” diye anlatıyor kardeşi Simone.

Genelevde babaannesinin yanında Edith Giovanna Gassion adıyla başlayan yaşamı, yavaş yavaş adeta tırnakları ile kazıYaraKyükselişi, İkinci Dünya Savaşı, aşkları, evlilikleri, hüsranları… Kocaman bir Edith Piaf adıyla… On üç yaşında tanıştığı, 11 Ekim 1963’te Cannes’da ölünceye kadar, 30 yıl boyunca hiç ayrılmadan birlikte oldukları üvey ablası Simone’un kaleme aldığı “Piaf” her şeye karşın kararlı bir yaşamın öyküsü…

(Cumhuriyet Gazetesi-Yıldız ÇELİK'ten alıntıdır.)